‘Ölmeden önce yapılması gerekenler’ listeme bir yenisini ekledim ;)

Benim için her şey küçükken yaptığım şehirlerarası bir yolculukla başlamıştı. Uzayıp giden asfalt yol kenarlarında sıralı bir şekilde dizili olan tahta telefon direklerinin arka fonunda kalan, sarı başak tarlaları ve günebakanlar vardı.
‘Ölmeden önce yapılması gerekenler’ listeme eklediklerim arasındaydı; günebakan tarlalarının arasında tekrar koşmak, nefes almak ve gökyüzünü izlemek… Saçlarım artık çocukluğumdaki gibi altınsarısı olmasa da, bukleleri hep aynıydı savrulan rüzgarlarda…
Yapılması gerekenler listemin başında ilk olarak, ‘yağmurlu bir günde denize girmek’ vardı. Yaptım! Bardaktan boşalırcasına yağan yağmurların altında denizlerin diplerindeki saklı sessizliği keşfettim. Sanki yağan yağmurlar başkaydı, denizler başka… Ne denizin köpükleri karışıyordu yağan yağmur tanelerine; ne de gökyüzünün gürültüsü sakinleştiriyordu o engin dalgaları. Havada yağmurdan ıslanmış toprağın kokusu vardı. Mutluydum! Hayatta mutlu olmak için çok büyük beklentiler içine girmeye gerek yok;) Bazen bir yağmur damlası kocaman mutluluk sebebiniz olabiliyor. Önemli olan kendi iç zirvenizin büyüklüğü. Fakat olaya realist bakacak olursam eğer, belki günün birinde Everest’e olmasa bile en azından Ağrı Dağı’na veya Süphan Dağı’nın zirvesine çıkabilirim diye düşünüyorum:) Kim bilir belki de 57 yıl önce Süphan’ın zirvesine düşen ve içinde İngiliz bilim adamlarının da bulunduğu nükleer taşıyıcı G-AGRH tescilli Avro Super Trader IV tipi uçağın küçücük mini mini minnacık kalıntılarını da görebileceğim oraya çıktığım zaman. Tabi RAF (İngiliz Kraliyet Hava Kuvvetleri)nin ülke sınırlarımız içerisinde izin alarak!!! toplattığı parçacıklardan eser kalmış ise 😉 Bunu yapmam için en uygun ay Temmuz ve Ağustos ayları olacak… Kışın çıkarsam vay halime…
Belki de seneye zirve hikayemi yazıyor olurum kim bilir 🙂 Her neyse bunlar benim hayallerimin bazıları. Liste sıralamasına girecek olsam sanırım defterler ve kalemler yetmez derdimi anlatmaya 🙂 Çünkü benim hayallerim hiç bitmez…
Ben bugün çocukluk hayallerimden birisini daha gerçekleştirdim. Çocukluk diyorum; çünkü yaptığım seyahatlerin birçoğu kültür turu kapsamında veya havadan olduğu için o tarlalara ulaşmak çocukluktan beri ancak hayallerimde kalabildi. Her hasat ekim zamanında, ‘bu sene kesin gideceğim’ diye mırıldansam da, o yıl içinde hep başka rotalar çizdiğim için, hiç ayrılamam derken canımmmm ay çiçek tarlalarına kavuşmak hep hayal oldu 🙂
10. 07.2016 / Marmara’nın Güney ve Kuzey yamaçlarını süsleyen, yazın en güzel, en masum görüntüsünün serili olduğu, Trakya’nın sarı örtüsü, demet demet karşımda duruyordu. Kumburgaz ve Selimpaşa sınırlarına girmemle birlikte gülümsediler bana. Öbek öbek dizili duruyorlardı asfalt yolun sağ ve sol taraflarında. Biraz ilerledikten sonra patika bir yola girdim. Kum tanelerinin rüzgarlarla uçuştuğu yolu biraz geçtikten sonra kendimi günebakanların arasında buldum.
Günebakanların arasında koşarken ayaklarıma batan dikenler acıdan çok mutluluk verdi bana. Tıpkı çocukken düştüğümde kanayan diz yaralarımdan çok, oyunu kaçırma telaşımın ağır basması gibiydi bu telaş. Batan dikenlere bakarsam o anı yaşayamayacak, zamanı kaçıracak gibi hissettim biran. Beni bu denli mutlu eden şey, en son çocuk kahkahalarımda yarım bıraktığım o sapsarı ay çiçekler miydi? Yoksa bugün yeniden kavuştuğum hayallerim mi? Bilmiyorum… O zamanlar korkardım boyumu aşan ayçiçeklerin arasında tek başıma koşmaya. Uzaklaşırsam kaybolacağımı düşünürdüm. Ve şimdi baktığımda ise geniş ovaların bütün enginliklerini görebiliyordum. Ne kaybolma korkusu vardı içimde, ne de büyüme telaşı! Baktığımda gördüğüm tek şey, o sarı bukleli saçlı kızın henüz büyümemiş olmasıydı…